Chlorki w moczu badanie
Chlor to pierwiastek obecny we wszystkich płynach ustrojowych. Znajduje się głównie w płynie pozakomórkowym, w niewielkim stopniu występuje wewnątrz komórek. Jego stężenie w danym płynie jest tym większe, im mniejsze jest w nim stężenie białka.
Dobowe spożycie chloru wynosi około 4-5 g, a jego wchłanianie odbywa się w jelicie cienkim. Ponad 90% chloru jest wydalane przez nerki w połączeniu z sodem, potasem lub grupą amonową. Hormon aldosteron zwiększa wchłanianie zwrotne chloru w nerkach.
Jony chloru biorą udział w utrzymaniu równowagi kwasowo-zasadowej organizmu oraz w transporcie Co2 (dwutlenku węgla). Razem z jonami sodu są odpowiedzialne za utrzymanie stałego stężenia elektrolitów w płynach znajdujących się poza komórkami. W przewodzie pokarmowym chlor ułatwia wchłanianie żelaza i aktywuje enzym trawienny pepsynę, wskutek czego ułatwia też wchłanianie białka.
Chlor (normalne stężenie w osoczu 95-105 mmol/l) to pierwiastek obecny we wszystkich płynach ustrojowych. Znajduje się głównie w płynie pozakomórkowym, w niewielkim stopniu występuje wewnątrz komórek. Jego stężenie w danym płynie jest tym większe, im mniejsze jest w nim stężenie białka.
Dobowe spożycie chloru wynosi około 4-5 g, a jego wchłanianie odbywa się w jelicie cienkim. Ponad 90% chloru jest wydalane przez nerki w połączeniu z sodem, potasem lub grupą amonową. Hormon aldosteron zwiększa wchłanianie zwrotne chloru w nerkach.
Jony chloru biorą udział w utrzymaniu równowagi kwasowo-zasadowej organizmu oraz w transporcie Co2 (dwutlenku węgla). Razem z jonami sodu są odpowiedzialne za utrzymanie stałego stężenia elektrolitów w płynach znajdujących się poza komórkami. W przewodzie pokarmowym chlor ułatwia wchłanianie żelaza i aktywuje enzym trawienny pepsynę, wskutek czego ułatwia też wchłanianie białka.
Zmiany stężenia chlorków we krwi są związane ze stężeniem wodorowęglanów i sodu.
- obniżeniu stężenia jonów chloru towarzyszy wzrost stężenia wodorowęglanów, co powoduje wzrost pH krwi i rozwój zasadowicy. W przypadku sytuacji odwrotnej, pH krwi maleje, co powoduje wystąpienie kwasicy.
- wydalenie jonów sodowych i chlorkowych w moczu powinno być proporcjonalne, stąd niezbędne jest oznaczanie stężenia obu jednocześnie.
Zmniejszone stężenie chloru spowodowane jest głównie jego utratą przez przewód pokarmowy (wymioty) lub nerki (leki moczopędne, defekty cewek nerkowych).
Wzrost stężenia chloru jest za to często wtórny do nadmiernej utraty wodorowęglanów przez te narządy. Oba te stany mogą przekładać się na stężenie chlorków w moczu.
Chlorki w moczu – kiedy wykonać badanie?
Badanie jest zlecane w diagnostyce zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej organizmu oraz w monitorowaniu ich leczenia.
Ponadto, może być stosowane celu ustalenia przyczyn zbyt niskiego poziomu potasu w surowicy (hipokaliemii), diagnostyce funkcji nerek (filtrowania pierwiastków z krwi), kory nadnerczy (wydzielania aldosteronu). Test dostarcza informacji o stanie nawodnienia chorego.
Chlorki w moczu – kto powinien wykonać badanie?
Najczęściej oznaczenie stężenia chlorków wykonuje się u pacjentów z podejrzeniem zasadowicy (objawiającej się zaburzeniami świadomości, drgawkami, kurczami mięśniowymi) lub kwasicy (w przebiegu której obserwujemy przyspieszony oddech, spowolnione bicie serca, ból głowy).
Ponadto test powinien mieć wykonany każdy pacjent w stanie ostrym z objawami, które mogą obejmować:
- przedłużające się wymioty i/lub biegunka
- słabość, zmęczenie
- trudności w oddychaniu (niewydolność oddechowa)
Materiał do badania
- próbka moczu
Chlorki w moczu norma
- 46,00-168,00 mmol/l
Niskie chlorki w moczu
Niższy niż normalnie poziom chlorku w moczu może być spowodowany:
- nadczynnością nadnerczy (nadmiarem aldosteronu)
- zastoinową niewydolnością serca
- wymiotami, odsysaniem treści żołądka
- zespołami złego wchłaniania składników odżywczych
- zmniejszonym spożyciem soli
Podwyższone chlorki w moczu
Wyższy niż normalnie poziom chlorku w moczu może być spowodowany:
- niedoczynnością nadnerczy (niedobór aldosteronu)
- zapaleniem nerek powodującym utratę soli (nefropatia utrata soli)
- zwiększoną ilością soli w diecie
- odwodnieniem
- produkcją zbyt dużych ilości moczu (wielomoczem)