Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgA

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgA – co to jest?

Przeciwciała antykardiolipinowe to specyficzny rodzaj przeciwciał, czyli białek produkowanych przez komórki ludzkiego układu odpornościowego. Nie są one obecne w prawidłowych warunkach, a ich pojawienie się świadczy o występowaniu choroby autoimmunologicznej, czyli takiej w przebiegu której własny organizm rozpoznaje swoje tkanki i komórki jako obce i rozpoczyna zwalczanie ich poprzez m.in. produkcję przeciwciał nazywanych autoprzeciwciałami. W tym przypadku celem tych przeciwciał jest jedno z białek, które występuje w błonie mitochondriów (elementów budowy komórki zwierzęcej) ludzkiego organizmu.

Oznaczenie IgA z kolei świadczy o podklasie przeciwciała – wyróżnia się ich kilka, a podział ten występuje ze względu na ich budowę oraz miejsce, gdzie zazwyczaj się znajdują. Immunoglobuliny klasy A (IgA) obecne są przede wszystkim na powierzchniach błon śluzowych, choć występują także w mniejszych ilościach w osoczu krwi.

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgA – kiedy wykonać?

Wykrycie tych przeciwciał w surowicy krwi pacjenta najczęściej jest jednym ze wskazań diagnostycznych w kierunku rozpoznania choroby nazywanej zespołem antyfosfolipidowym, jednak do jej potwierdzenia wymagane jest wykonanie większej ilości badań, która ma na celu oznaczenie ewentualnej obecności także innych parametrów, które wskazywałyby na zespół antyfosfolipidowy.

Choroba ta (nazywana także zespołem Hughesa) to autoimmunologiczne schorzenie, podczas którego występują nieprawidłowe przeciwciała atakujące fosfolipidy własnego organizmu- w tym także kardiolipinę. W przebiegu tej choroby samoczynnie mogą powstawać skrzepy krwi, które prowadzą do wystąpienia zakrzepicy naczyniowej, zarówno w tętnicach jak i w naczyniach żylnych. Ta choroba występująca u matki jest także odpowiedzialna za liczne komplikacje związane z ciążą, takie jak: przedwczesny poród, poronienie lub stan przedrzucawkowy (zespół objawów chorobowych związany z m.in. wzrostem ciśnienia tętniczego i nadmiernym wydalaniem białka przez nerki).

Zespół antyfosfolipidowy może występować jako osobna jednostka chorobowa (mówimy wówczas o pierwotnym zespole antyfosfolipidowym) lub jako schorzenie wtórne prowadzące do innych chorób, jak np. toczeń rumieniowaty układowy czy też choroba nowotworowa (wtedy określany jest mianem wtórnego zespołu antyfosfolipidowego). Przyczyna występowania pierwotnej postaci tej choroby nie jest do końca poznana, natomiast mutacje w określonych genach mogą zwiększać ryzyko jej pojawienia się.

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgA – kto powinien wykonać?

Badanie to wykonywane jest jako element diagnostyki zespołu antyfosfolipidowego. Do potwierdzenia obecności tej choroby wymagane jest wykonanie dodatkowych badań oraz potwierdzenie występowania objawów klinicznych, takich jak:

• zakrzepica naczyń (żył głębokich lub naczyń tętniczych) – diagnoza potwierdzana jest badaniem obrazowym, jak np. USG doppler lub badaniem preparatu mikroskopowego
• w przypadku kobiet- problemy z donoszeniem ciąży, spontaniczne poronienia, obumarcie płodu

Poza przeciwciałami przeciwko kardiolipinie w zespole antyfosfolipidowym występują także inne autoprzeciwciała, których oznaczania stężeń stosowane są w procesie diagnostycznym. Zespół antyfosfolipidowy znacząco zwiększa ryzyko wystąpienia niekorzystnych incydentów sercowo-naczyniowych, takich jak np. udar czy też zawał mięśnia sercowego.

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgA wyniki

Wykrycie obecności przeciwciał klasy IgA przeciwko kardiolipinie niekoniecznie oznacza występowanie zespołu antyfosfolipidowego, gdyż mogą one występować we krwi chorego także w przebiegu innych zaburzeń autoimmunologicznych i nie tylko. Do potwierdzenia diagnozy konieczne jest wykonanie dodatkowych badań oraz zestawienie ich wyników z obrazem klinicznym prezentowanym przez pacjenta, co wymaga konsultacji ze specjalistą. Po rozpoznaniu zespołu antyfosfolipidowego należy wdrożyć odpowiednie leczenie mające na celu zapobieganie zbytniemu krzepnięciu krwi poprzez podawanie odpowiednich leków, m.in. heparyny i kwasu acetylosalicylowego.