Posiew w kierunku Trichomonas vaginalis

Posiew w kierunku Trichomonas vaginalis badanie

Infekcje żeńskich narządów płciowych są jedną z częstszych przyczyn konsultacji ginekologicznych. Zakażenia można podzielić na endogenne (wywoływane przez mikroorganizmy normalnej flory pochwy w warunkach zmian w jej środowisku) lub egzogenne (spowodowane przez mikroorganizmy przenoszone drogą płciową).

Do najczęstszych przyczyn zewnętrznych należą bakterie takie jak: Neisseria gonorrhoeae, Chlamydia trachomatis, wirusy – Herpes simplex 2, Brodawczak HPV lub pierwotniaki- Trichomonas vaginalis.

Trichomonas vaginalis (rzęsistek pochwowy), powodujący rzęsistkowicę, jest szeroko rozpowszechniony na całym świecie. Do zarażenia może dojść podczas stosunku płciowego, poprzez używanie wspólnych ręczników, korzystanie z publicznej toalety czy sauny, a także poprzez kąpiel z osobą zarażoną w tej samej wodzie.

Zakażenie w postaci bezobjawowej najczęściej rozwija się u mężczyzn i to oni są w większości odpowiedzialni za przenoszenie go na innych. Jeśli występują u nich objawy, najczęściej są związane z zapaleniem cewki moczowej i stercza (gruczołu krokowego).

U kobiet infekcja rzęsistkiem obejmuje drogi moczowo-płciowe (zapalenie pochwy) i może mieć przebieg ostry lub przewlekły (nawet kilka tygodni). Kobiety po okresie menopauzalnym oraz ze współistniejącymi chorobami przenoszonymi drogą płciową, są bardziej podatne na zachorowanie. To u nich występuje też większe ryzyko powikłań będących konsekwencją nieleczonej rzęsistkowicy, takich jak niepłodność (zapalenie narządów miednicy mniejszej), powikłania ciążowe (przedwczesny poród, zahamowanie wzrostu płodu), a także komplikacji po operacjach na jamie brzusznej i miednicy mniejszej. Niektóre badania sugerują też udział zakażenia Trichomonas vaginalis jako czynnika predysponującego do infekcji HIV i rozwoju raka szyjki macicy.

Wczesna identyfikacja przyczyny zakażenia dróg rodnych lub układu moczowego skutkuje szybszym włączeniem odpowiedniego leczenia, co może uchronić pacjenta przed przykrymi konsekwencjami jego rozwoju.

Kiedy wykonać posiew w kierunku Trichomonas vaginalis?

Posiew w kierunku Trichomonas vaginalis jest wykonywane w celu diagnostyki różnicowej przyczyn zakażeń układu moczowo-płciowego, zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Jest szczególnie zalecane osobom aktywnym seksualnie, z historią kontaktów z zainfekowanymi partnerami.

W sytuacjach, gdy podejrzewa się zakażenie Trichomonas vaginalis, pobiera się próbkę z pierwszego strumienia moczu lub wymaz z szyjki macicy/pochwy (kobiety) albo ujścia zewnętrznego cewki moczowej (mężczyźni). Następnie materiał posiewa się na podłoże i obserwuje w kierunku wzrostu pierwotniaka.

Badanie można poprzedzić oglądaniem pobranej wydzieliny z pochwy pod mikroskopem- rzęsistka odróżnia się od bakterii naturalnie w niej występujących przez jego charakterystyczny, gruszkowaty kształt i obecność witki. Potwierdzeniem infekcji jest również wykrycie materiału genetycznego pierwotniaka (metodami molekularnymi, PCR) w komórkach pobranych podczas rutynowego badania ginekologicznego.

Kto powinien wykonać posiew w kierunku Trichomonas vaginalis?

Kobiety z objawami infekcji dróg moczowo-płciowych:

• pieniste żółtozielone upławy o nieprzyjemnym zapachu,
• podrażnienie, swędzenie okolicy narządów płciowych,
• ból, pieczenie przy stosunku lub oddawaniu moczu,
• częste oddawanie moczu

Mężczyźni z objawami infekcji dróg moczowo-płciowych:

• uczucie częstego parcia na mocz
• dyskomfort podczas oddawania moczu
• nietypowa wydzielina z cewki moczowej

Posiew w kierunku Trichomonas vaginalis norma

• Ujemny (-)

Oznacza, że w posiewie nie zaobserwowano wzrostu pierwotniaka, więc przyczyną uciążliwych objawów są najprawdopodobniej inne drobnoustroje. Należy poprowadzić dalszą diagnostykę w kierunku pozostałych patogenów wywołujących infekcje dróg moczowo-płciowych.

• Posiew dodatni (+)

Oznacza, że w posiewie zaobserwowano wzrost pierwotniaka, świadczy to o aktywnej infekcji nim spowodowanej. Konieczne jest rozpoczęcie antybiotykoterapii, przestrzeganie wzmożonych zasad higieny oraz powstrzymanie się od kontaktów seksualnych na czas terapii.