Wapń zjonizowany

Czym jest wapń zjonizowany?

Wapń jest jednym z pierwiastków chemicznych występujących w ludzkim organizmie. Jego poszczególne zadania zależą od formy, w jakiej obecnie się znajduje – związanej lub wolnej. W formie związanej wapń jest częścią większych związków chemicznych, a jego głównym zadaniem jest budowa kości szkieletowych i zębów (w postaci hydroksyapatytu). Jeżeli wapń występuje jako pojedynczy atom, wówczas mówimy o wapniu wolnym – lub też (jako że naturalnie posiada ładunek elektryczny) wapniu zjonizowanym. Jest to najbardziej aktywna biologicznie postać tego pierwiastka i niektórymi z wielu pełnionych przez niego funkcji są:

• udział w procesach krzepnięcia krwi
• regulacja skurczu mięśni, w tym także mięśnia sercowego
• udział w przewodnictwie nerwowym zachodzącym między neuronami
• kontrola równowagi elektrolitowej organizmu
• udział w procesach regulacji pracy układu hormonalnego

Wapń jest również niezbędnym elementem syntezy niektórych związków w ludzkim organizmie oraz pełni rolę aktywatora niektórych enzymów, czyli substancji, które przyspieszają zachodzenie określonych reakcji chemicznych.

Wapń zjonizowany – kiedy wykonać badanie?

Wapń zjonizowany stanowi około połowę całkowitego wapnia znajdującego się w organizmie. W badaniu wapnia zjonizowanego mierzone jest stężenie tego pierwiastka obecne we krwi pacjenta, a dokładniej w jego osoczu.

Badanie to przydatne jest jako element szerszego panelu diagnostycznego mającego na celu wyjaśnienie objawów chorobowych pacjenta, które mogą wynikać z niskich poziomów wapnia w organizmie. Oznaczanie stężeń wapnia zjonizowanego często bywa bardziej skuteczne niż oznaczanie wapnia całkowitego, gdyż nawet przy odpowiednich poziomach wapnia całkowitego pacjent nadal może rozwinąć objawy wynikające z niedoborów tego pierwiastka, jako że tylko postać zjonizowana może prawidłowo pełnić swoje funkcje w organizmie.

Nieprawidłowe poziomy wapnia zjonizowanego mogą mieć wiele przyczyn, z których przykładowe to:

• nieprawidłowa praca nerek (w wyniku której wydalane jest za dużo lub zbyt mało tego pierwiastka z moczem)
• zbyt duże wykorzystanie wapnia w organizmie w stosunku do przyjmowanych ilości wapnia z pokarmem (niedobory żywieniowe)
• zaburzenia poziomów hormonów odpowiedzialnych za regulację stężeń wapnia
• zbyt wysokie/zbyt niskie uwalnianie wapnia z kości

Każda z tych przyczyn może mieć różne podłoża (np. nadczynność przytarczyc, zapalenie nerek, guzy tarczycy i wiele innych), które do zdiagnozowania wymagają wykonania dodatkowych badań, w tym także często badań obrazowych.

Wapń zjonizowany – kto powinien wykonać?

Badanie stężenia wapnia zjonizowanego we krwi należy wykonać, gdy występują objawy zaburzeń poziomów tej formy pierwiastka.

Do najczęstszych objawów zbyt wysokich poziomów wapnia we krwi (hiperkalcemii) należą:

• częstsze oddawanie moczu
• zwiększone pragnienie
• rozwój kamicy nerkowej
• zaburzenia rytmu serca
• bóle brzucha, mdłości, wymioty
• ogólne pogorszenie samopoczucia
• szybsze męczenie się
• zaparcia
• uczucie dezorientacji, splątanie
• bóle głowy
• senność

Natomiast najczęstszymi objawami obniżonych stężeń wapnia we krwi (hipokalcemii) są:

• tężyczka – objaw chorobowy polegający na nadmiernym, zbyt silnym skurczu mięśni szkieletowych
• bóle brzucha
• zaburzenia rytmu serca
• pogorszenie samopoczucia
• światłowstręt

Wapń zjonizowany cena | Kup badanie online

Wapń zjonizowany wyniki

Nieprawidłowe stężenia wapnia zjonizowanego jako samodzielny wynik nie dostarczają zbyt wielu informacji przydatnych diagnostycznie – mogą one potwierdzić źródło występowania określonych objawów u danego pacjenta, ale zawsze niezbędne jest wykonanie dalszej diagnostyki w celu ustalenia przyczyn zaburzeń poziomów zjonizowanego wapnia we krwi.

Do niektórych z badań wykorzystywanych w tym celu należą badania hormonalne (szczególnie parathormon i kalcytonina), oznaczania elektrolitów wydalanych wraz z moczem oraz badania obrazowe, po ustaleniu źródła tych schorzeń w celu oceny prawidłowego wyglądu narządu.

Z tego powodu wyniki tego badania zawsze powinny być konsultowane z lekarzem, gdyż należy zestawić je z innymi otrzymanymi informacjami, objawami prezentowanymi przez pacjenta oraz jego historią choroby w celu zaplanowania najbardziej optymalnego dalszego postępowania leczniczo – diagnostycznego.